Μετά 100 από μέρες ΠΑΣΟΚ, η ανάγκη για μια ριζική στροφή στο μέτωπο του εργατικού κινήματος όχι απλά σε ζητήματα τακτικής αλλά συνολικά στην πολιτική γραμμή σε περιεχόμενο και μορφή, στους στόχους και τα χαρακτηριστικά της. Σήμερα, εν μέσω κρίσης, μπορεί και πρέπει να έρθει στο προσκήνιο η ανατροπή των διλημμάτων που βάζουν οι κυβερνήσεις και το κεφάλαιο: π.χ., κρατικό – ιδιωτικό: ούτε κρατικό, ούτε ιδιωτικό, εργατική αυτοδιαχείριση, εργατική αυτοδιεύθυνση, εργατικός μαζικός εκβιασμός για την απόσπαση από το κράτος και το κεφάλαιο των αναγκαίων πόρων για να λειτουργήσουν προς όφελος των κοινωνικών, εργατικών και νεολαιίστικων αναγκών. Σημαίνει να αναπτύσσεις συλλογικές αμεσοδημοκρατικές, αντιεμπορευματικές, αντικοινοβουλευτικές, αντικρατικές μορφές κοινότητας, αγώνα, αλληλεγγύης, εργατικού πολιτισμού. (Κι, όπως έχει τεθεί και στη μέχρι τώρα συζήτηση παραμένει ανοικτό το πώς μια τέτοια λογική μπορεί να συνδεθεί με συγκεκριμένο αίτημα στο σήμερα). Για να γίνουν αγώνες (και όχι για να πολιτικοποιηθούν εκ των υστέρων) απαιτείται ένα πρόγραμμα μάχης και ανάλογες μορφές διεκδίκησης που θα αντιστοιχούν στην οξύτητα της επίθεσης, που θα φέρνουν στο προσκήνιο ριζικές λύσεις των προβλημάτων, που θα δίνουν την αίσθηση μιας συνολικής εναλλακτικής απέναντι στον καπιταλιστικό μονόδρομο.
Η κρίση, δηλαδή, ενοποιεί περισσότερο από ποτέ την «οικονομική», «πολιτική» και «ιδεολογική» πάλη, και σε αυτό πρέπει να ανταποκριθούμε και όχι να αναπαράγουμε το διαχωρισμό τους
Η απάντηση στην κρίση, και την τρομοκρατική επίθεση του κεφαλαίου θα γίνει μόνο αποσταθεροποιώντας και τελικά ανατρέποντας το ίδιο το σύστημα που τις γεννά. Η ταξική πάλη είναι που τελικά αποφασίζει για αυτό. Η λογική που λέει πως η κρίση απαιτεί πλατιές δημοκρατικές συμμαχίες ενώ προπαγανδίζει την επανάσταση ως μεσσιανική προφητεία, επιδιώκει αστικές ή ρεφορμιστικές ενότητες, καθηλώνει το εργατικό κίνημα, εναποθέτει τις ελπίδες της στο θεσμικά κατοχυρωμένο συνδικαλιστικό κίνημα αποκλειστικά, αδυνατεί να δει τις εσωτερικές αλλαγές στο σώμα της εργατικής τάξης. Τελικά αδυνατεί να συνενώσει τα περισσότερο πληττόμενα κομμάτια της, με αυτά που βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή των σύγχρονων τομέων της καπιταλιστικής ανάπτυξης αλλά και κρίσης.
Θα επιδιώξουμε να μην ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο
Επαναστατική απάντηση στην κρίση, όμως, δεν είναι ένα αφηρημένο σύνθημα, αλλά διαπερνά και διαμορφώνει συγκεκριμένες απαντήσεις σε όλα τα κρίσιμα μέτωπα της ταξικής πάλης (και κρίνεται σε αυτά). Θέτει ως βασικό αντίπαλο το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης και κάθε διαχειριστή του. Είναι στόχος που ενοποιεί την ιδεολογική-πολιτική-κοινωνική πάλη του εργατικού κινήματος.
ATTIKH AIXMH 